Każde urządzenie sieciowe pracujące w sieci komputerowej i korzystające z jej zasobów ma własny, niepowtarzalny numer IP. To trochę jak z numerami telefonów. Jeżeli abonentka A zechce porozmawiać z koleżanką B wybiera niepowtarzalny na skalę świata (z uwzględnieniem oczywiście numerów kierunkowych) numer telefonu. Rozmowa nie byłaby możliwa gdyby numery telefoniczne nie były unikatowe. Podobnie jest w sieciach komputerowych. Numer IP stanowiący adres urządzenia sieciowego jest podstawowym parametrem konfiguracyjnym. Służy on do komunikacji pomiędzy urządzeniami.
Numer IP składa się z 4 członów oddzielonych kropkami. Liczby numeru IP są z zakresu od 0 do 255.
Przykładowy numer IP wygląda tak: 194.146.216.16
Z uwagi na fakt, że ilość urządzeń sieciowych w Internecie zwiększa się bardzo szybko powstał problem ograniczonej ilości numerów IP w sieci. Początkowo wymyślono sposób, aby sieci komputerowe z dostępem do Internetu zastosowały pewien mechanizm pozwalający ograniczyć ilość numerów IP do minimum. Ten mechanizm nazwano maskaradą lub NATem. Działa on jak wewnętrzne numery w centrali telefonicznej. Numery w sieci wewnętrznej są unikatowe tylko i wyłącznie na skalę takiej sieci. Nie są unikatowe na skalę całego Internetu. Aby skontaktować się z takim prywatnym numerem musimy najpierw wybrać numer publiczny a dopiero następnie numer prywatny (w sieci telefonicznej numer wewnętrznego abonenta). Powoduje to, że duża sieć obejmująca swym zasięgiem nawet tysiące urządzeń sieciowych może być widziana na zewnątrz w Internecie pod tylko jednym numerem IP.
Rozwiązanie takie z początku dało możliwość oszczędzenia na numeracji, a z drugiej strony spowodowało powstanie pewnych ograniczeń w korzystaniu z programów P2P (peer to peer). Problem polega na tym, że osoba dysponująca numerem wewnętrznym nie może się połączyć do drugiej osoby dysponującej też połączeniem wewnętrznym (numerem prywatnym). Możliwe są tylko połączenia numerów publicznych z numerami publicznymi oraz numerów prywatnych z numerami publicznymi.
